Η Διάπλασις των Παίδων και το microblogging
Θα μου πεις, τι σχέση έχει ένα περιοδικό, πανάρχαιο για κάποιους, που γαλούχησε γενιές παιδιών αλλά και εφήβων, με το microblogging.
Ξεφυλλίζοντας έναν τόμο του 1957, απόψε το βράδυ, βρέθηκα στην παρακάτω σελίδα. Μικρές αγγελίες. Όχι αγγελίες όπως τις ξέρουμε εμείς, ζητάω αυτό, προσφέρω το άλλο. Αλλά αγγελίες, αναγγελίες δηλαδή. Χρήση ψευδωνύμων και μικροσυζητήσεις μέσα σ'αυτή τη σελίδα του περιοδικού, με μόνο το σύμβολο @ να λείπει για να ολοκληρώσει την γνωστή μας διαδικασία στο Plurk ή στο Twitter, αυτόματα με παρέπεμψε στο συμπέρασμα ότι τελικά, μερικά πράγματα όπως η επικοινωνία, μπορεί να αλλάζει μορφή, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια.
Φαντάζομαι, χωρίς ακόμη να ρωτήσω πατεράδες και θειάδες που χρησιμοποιούσαν το twitter της εποχής, πως θα είχαν κι αυτοί έναν αντίστοιχο "εθισμό". Τον ίδιο εθισμό που κάποιοι δείχνουν για το γιάλισμα των αυτοκινήτων τους, για τη συλλογή των καπέλων τους ή για την τάξη και καθαριότητα στο γραφείο τους.
Εν τω μεταξύ, μιας και ο τόμος έχει αρχίσει και κιτρινίζει επικίνδυνα μετά από 51 χρόνια, θέλω να βρω πληροφορίες για το πως θα μπορούσα να τον διατηρήσω καλύτερα. Ίσως μπω και στη διαδικασία να αρχίσω να φωτογραφίζω σελίδα προς σελίδα, για να τον περισώσω.
